اون پسر تا چند سال دیگه باید با خانواده زندگی میکرد و موقع ازدواجش نشده ،، مرد شدن و حامی بودن رو هر کسی بلد نیس دوران نامزدی برا شناخت هست

خودشم تو این زندگی عمرش و جوونیش میره

من. که میگم با یه مشاور حرف بزن بگو چیکار کنم
بعدم به قول بعضی دوستان اینجا
باهاش مفصل حرف بزن یه وقتم بهش بده
اگه درست کرد خودشو که خوب
اگه نه باز بهش فرصت نده
جدا شو تا بچه دار نشدی
خیالم نکن بچه بیاد زندگیت خوب میشه
بدبخت تر میشی

وقتی شوهرش همه‌چیز تموم بودن زنش رو نمیبینه اینجوری باید انتقام بگیره

واقعیت اینه که چیزی که تو تعریف کردی، نشونه‌های یک رابطه‌ی ناسالمه تو داری تلاش می‌کنی، انرژی می‌ذاری، خودتو وقف کردی، اما طرف مقابل و خانواده‌اش هیچ واکنشی نشون نمی‌دن این بی‌توجهی و بی‌مهری، کم‌کم آدم رو از درون خالی می‌کنه
ازدواج فقط اسم و رسم و مراسم نیست یعنی همراهی، توجه، احترام و مسئولیت وقتی همسر تو حتی در مریضی یا لحظه‌های مهم زندگی کنارت نیست، وقتی خانواده‌اش عملاً مانع ارتباط شما می‌شن، این یعنی پایه‌های رابطه ترک برداشته

به نظرم اینجا دو راه داری
یا جدی و قاطع با همسرت حرف بزنی، نه در قالب گلایه، بلکه به‌عنوان یک شرط ادامه‌ی زندگی. بگی که این وضعیت برایت غیرقابل تحمل شده و باید تغییر کنه
یا اگر هیچ تغییری نمی‌بینی، به فکر آینده‌ی خودت باشی چون ادامه دادن یک رابطه‌ی بی‌توجهی، فقط فرسایشه و تو رو از رشد و آرامش دور می‌کنه
گاهی آدم باید قبول کنه که همه‌ی تلاش‌ها کافی نیست، چون طرف مقابل نمی‌خواد یا نمی‌تونه تغییر کنه اون وقت انتخاب سخت پیش میاد موندن و سوختن یا بریدن و دوباره ساختن

نکه خرج کنی و بگی بازیو بردم

ازدواج میکنی که عشق بدی عشق بگیری

وا 😐
مگه اینا مهر و محبت و توجهش شوهرش میشه براش؟

وا یعنی چی نمیزارن بهت سر بزنه😐

خوب بخر
خوب بپوش
خوبم بخور
چشمش کور دنده‌ش نرم بذار بره باهمونا اهمیت نده فقط تا میتونی خرج کن و چیزی به دلت نذار بمونه
طلاقم نمیخواد بگیری.